"Με την καρδία. Με την καρδία, Μαρία..."

Με την καρδία

   Χαίρε η Ακάθιστος ψυχή, στη φλόγα του κεριού κι ας είναι σ’ εκκλησιά 

ανώνυμη, σ’ εκείνη την εικόνα που καπνίστηκε από λόγων κι έργων 

πυρκαγιές.

   Εκεί, ο ελάχιστος, εσύ, το πιο μικρό χαμομηλάκι, τα πέλματα του 

αχειροποίητου να μυρώνεις, εκεί που τα σημάδια απ’ τα καρφιά, 

κάθε που ξημερώνει μπήγονται στα όνειρα.
  ''Με την καρδία'' μελωδούνε της πάλαι Μεγάλης Ελλάδας, οι Γκραικάνοι. 

Κατέρχεται με άφρονα σκόνη κίτρινος Απρίλης. Λασπώνει τη φωτιά του

 Ήφαιστου, τους ρόδακες της Θήρας, του Αιγαίου τις απέριττες 

βραχοκλησσιές. Κλαίουσα η Μονοβασιά στου Μύρτου το πέλαγο. Βεργίνα, 

μέλισσα χρυσή από του τάφου. Μυστράς και Όλυμπος κι Άγια Σοφιά εις 

τους αιώνες. Άχραντοι κίονες,δεσίματα θαυμάτων και εκμαγεία. 

Διαμελισμένα σώματα στην ξενιτιά. 
  Χαίρε η Παντάνασσα πατρίδα, από σταυρό τα μάτια υψώνοντας.
  Γιέ μου, φύσηξε αλλιώς τον Αίολο. Με την καρδία. Με την καρδία !!!

''ΧΡΩΜΑ ΑΥΡΙΟ''   Σκουρολιάκου Μαρία