"Γιορτάδες στην Ιτέα"

"Ελάτε!... "

    “  Δεν έχουμε έλατα σιμά μας. Μόνον οι ελιές, τα ξινά και λίγα περιβόλια, ακουμπάνε τα ακριανά σπίτια της πόλης μας. Και το δέντρο μας, δεν είναι φερτό από κανένα δάσος του Παρνασσού ή της Γκιώνας. Είναι λιτό και φτιαγμένο από σύρματα και λαμπιόνια. Και τόχουμε στεριώσει σα νάναι φυτεμένο, εκεί π’ αρχίζει η θάλασσα. Που άμα το κυττάς από μακριά, σου φαίνεται ότι είναι δικό της κομμάτι.

    

    Δεν έχουμε υψόμετρο στην πόλη μας. Άντε να φτάνει το ένα μέτρο στου Παπαϊωάννου το βενζινάδικο. Κι άμα θα ανέβεις στο καμπαναριό της Μεταμόρφωσης, ίσαμε καμμιά δεκαπενταριά μέτρα απάνω απ’ το έδαφος, μπορείς να δείς “ταψί” από κάτω, ολόκληρη την Ιτέα και την Κίρρα. Απ’ τα μεταλλεία ως τον Αγιάννη κι απ’ τους Αγιανάργυρους μέχρι τον φάρο στην άκρη του μώλου.

    

   Δεν πιάνει χιόνι εδώ που διαλέξαμε να ζούμε. Είναι σπάνιο. Κι αυτές τις γιορτινές μέρες του χειμώνα και της αλλαγής του χρόνου, μόνο άμα φυσάει βοριάς κι είναι χιονισμένα τα δυο βουνά, καταλαβαίνουμε λίγο κρύο. Αλλά έστω κι έτσι, η βόλτα στην παραλία και στην μαρίνα, ακόμα και ο καφές ή το τσίπουρο στα παραλιακά μαγαζιά, γίνεται μ’ ευχαρίστηση, σε πείσμα του καιρού και του χειμώνα.

   Δεν έχουμε χριστουγεννιάτικο ζωντανό δέντρο. Και μπορεί το συρματένιο μας σύμβολο ετούτων εδώ των ημερών, να μην είναι και πολύ στολισμένο και να δείχνει απόμακρο εκεί στην άκρη του μώλου. Έχουμε όμως απλωσιά και το αστέρι της κορυφής του, μαζί με τα λαμπιόνια του, φαίνονται από παντού. Απ’ τον δρόμο που πάει για την Δεσφίνα, απ’ το Χρισσό και το Καστρί, μέχρι και την στροφή του δρόμου για το Γαλαξείδι, στο ύψος της Τρύπορης. 

 Έχουμε όμως απλωσιά κι ορίζοντα. Και το βράδυ ετούτο το πρόσκαιρο φτιασίδι της Ιτέας, λαμπιρίζει απάνω στη θάλασσα, και κάνει το κτήμα μας, κτήμα του, μόνιμη θυμησιά για τα νότια όρια και τα βρεχάμενα ετούτης εδώ της πόλης.

Χριστούγεννα 2016. Γιορτάδες κι αλλαγή χρονιάς. Κι αυτό που ζούμε εμείς εδώ, θέλουμε να το δούν, να το αισθανθούν και να το ζήσουν κι όσοι βρεθούν μαζί μας ετούτες τις ημέρες. Με την ηρεμία μας, την απλωσιά μας, τα μαγαζιά μας και τον ατελείωτο ορίζοντά μας.

Ελάτε!... “