ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΝ ΦΩΣ. ΤΟ ΟΛΟΝ ΦΩΣ. Το φώς της Μαρίας.

Το όλον φως 

 

      Μέσα  στις   εσχατιές  των ημερών, είναι  στιγμές  που  η  ομορφιά,  στα  μέτρα  ανεβαίνει  του  ανθρώπου. Σ’ αρχαία θέατρα  κλεισμένη  και αγάλματα, σε σκύφους  κι αμφορείς, σε κύλικες  και σε κτερίσματα  της αναλλοίωτης    αγάπης.

      Πανσέληνος του Αυγούστου. Το τελευταίο  του καλοκαιριού,  με  αρχέγονη  πορφύρα,  απόψε  δωρισμένο  στο  αρχαίο φως  που μας κρατάει  όρθιους.  Με την  καρδιά, εκκρεμές  στην  άφατη   λατρεία της   ζωής, να δρασκελάει  απώλειες  και τραύματα ανελέητα.

      Πέτρες    απέριττες  λούζονται  στων αιώνων  το  νερό.  Το αναπάντητο ημερεύουν  της ψυχής μας   και  η  μνήμη  ελευθερώνει   δάκρυ  αίολο. Το χτες,   φωτίζει  τον  ανώφελο  του  κόσμου  πόνο.

      Ταξίδια  σε μύθους  της  πατρίδας. Νεράιδες, ξωτικά,   που βγαίνουν  μόνο για μια νύχτα  και μοιράζουν  χάρες.   Εκάτη  ολοσέληνη,   που αποδιώχνει  τις αμαρτωλές  ψυχές. Ο  Ενδυμίων  αιώνια  στα μάγια  της   κοιμάται. 

      Σελήνη  η αγριόμορφη, η Τρίμορφη, η Νυχία , η άλλη Άρτεμις,  του  ήλιου  η αδελφή.   Ακούς  εκείνες  τις  παλιές φωνές, τις επικλήσεις   να   κατέβει  ως  τα  μύχια  των  ανθρώπων,  μήπως      και  κλέψουν   λίγη φεγγαρόσκονη   για να γιατρέψουν ότι  τους πονά.    Στα  παραμύθια  ακουμπάνε  οι  ψυχές,  για να ονειρευτούν,  ν’ αντέξουνε  της μέρας  τα σκοτάδια.

        Φεγγάρι  ολόγιομο  του  Αυγούστου.  Με  φως  που ξεκλειδώνει  τις σκιές  και  αναρριπίζει  άγιες λέξεις.  Ένα  φεγγάρι   ματωμένο ποίημα.

     Των ιερών   οι  ηχηρές  σιωπές  ζητούν  απόκριση  για  τη δικαιοσύνη    που σφαδάζει  μες στη γη  και  που  βαθιά  στο χρόνο,   της σοφίας  τα  χέρια  χάραξαν.

      Κι  η Ιστορία,  πανσέληνη,    απαντάει  Δελφικά:

« Ένδον σκάπτε.       Ευσέβειαν  φύλαττε.      Ύβριν  αμύνου ».

                                      ΥΒΡΙΝ  ΠΟΛΕΜΑ .   

 © Σκουρολιάκου Μαρία