Δεν πρόλαβε να ζήσει...
Η είδηση για το ''φευγιό'' της Ελενίτσας, έχει συγκλονίσει την Τοπική Κοινωνία κι όχι μόνον. Ωσάν ένα αόρατο πέπλο να έχει σκιάσει από το πρωΐ όλες τις δραστηριότητες και τα αισθήματα των κατοίκων της περιοχής. Έχουν δε αναβληθεί, από προεκλογικές συγκεντρώσεις, έως και αθλητικές συναντήσεις.
Κι ο λόγος είναι ένας :
Ζήσαμε τον αγώνα αυτού του παιδιού. Σταθήκαμε πλάϊ του (όπως και θα το κάναμε για κάθε αθώα ψυχή όταν θα το χρειαζόταν). Λειτουργήσαμε ως Κοινωνία ΑΝΘΡΩΠΩΝ, με την καθημερινότητα της οικογένειάς της, να είναι κομμάτι κι από την δική μας ζωή. Νοιώσαμε την δύναμη της Ελενίτσας, να γίνεται παράδειγμα και έννοια μας επί μήνες ολόκληρους, για τον άνισο και άδικο αγώνα στον οποίον εκλήθη να αναμετρηθεί με έναν άγνωστον αντίπαλο.
Είναι γιατί βλέπαμε ένα όμορφο και πανέξυπνο ελληνάκι με σχιστά μάτια, να χορεύει ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς και τον πατέρα του ανεβασμένον επάνω σε μια καρέκλα για να την βλέπει, να καμαρώνει, να χειροκροτεί και να κλαίει...
Είναι γιατί σε ετούτον εδώ τον ρημαγμένον τόπο, εκείνο το οποίο δεν έχει σβήσει από τις καρδιές μας είναι ο αλτρουϊσμός, η αλληλεγγύη, η έννοια για τον συνάνθρωπο.
Είναι γιατί δεν έχουμε πάψει ακόμη, με όλα αυτά τα οποία περνάμε, να είμαστε άνθρωποι...
Καλοτάξειδη, Ελενίτσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου